// Rozstania / Już nie jesteśmy razem – czas spakować wspomnienia

Rozstania

rostanie, wspomnienia, wyprowadzka
Już nie jesteśmy razem – czas spakować wspomnienia

Lubiłam zakładać na siebie twoja wielką koszulkę w rozmiarze XXL z dziwnym rysunkiem. Pamiętam powiedziałam: “Socrealizm”. “Nie, Magic Johnson – odpowiedziałeś”. Śmialiśmy się do łez z socrealistycznego Magica. Teraz najchętniej rzuciłabym ci tą koszulkę prosto w twarz. Albo lepiej – wyczyściłabym toaletę i wyrzuciła do kosza na śmieci. Złość.

Już nie jesteśmy razem. Dlatego spakuję wszystkie twoje rzeczy, które ciągle są w naszym do niedawna wspólnym mieszkaniu. Ciężka sprawa, bo to tak jakbym pakowała naszą wspólną przeszłość w worki na śmieci. Chce mi się śmiać i płakać na przemian. Każda rzecz kieruje moje myśli na wspomnienia. Twoje buty: rozmiar 45. Pamiętam, jak je przymierzałam do moich. Znowu śmiech – buty Guliwera . Pakuję buty do worka a wraz z nimi ten dzień, kiedy zrobiłam zdjęcie na Facebooka: “On i ja”.

Teraz czas na komodę. Na niej nasze zdjęcie. Byliśmy wtedy w Walii na wycieczce. Piękna, słoneczna pogoda i my uśmiechnięci. Pamiętam na chwilę zniknąłeś wtedy, bo musiałeś wykonać pilny telefon. Nie było cię 20 minut. Może chwilę dłużej. Wróciłeś dziwnie pobudzony, zarumieniony na twarzy. Wzięłam to za dobrą monetę – chwile razem, chwile szczęścia. Pakuję zawartość komody – w zasadzie jest mi obojętne, czy skarpetki są sparowane, czy nie. Wrzucam. Wrzucam też to zdjęcie z Walii. Teraz już wiem, że nasze szczęście miało wtedy dwa oblicza. Ty byłeś szczęśliwy, bo rozmawiałeś z „koleżanką”, ja bo byłeś ze mną w pięknym miejscu. Po czasie wyszło na jaw, że „koleżanka” ma na imię Barbara. Spotkałeś ją na FB i bardzo intensywnie odnowiłeś znajomość. Zdjęcie z Walii, na którym cię stagowałam na FB usunąłeś niepostrzeżenie ze swojego konta. Wersja oficjalna: „o szczęściu nie trzeba wszystkim opowiadać. Szczęście broni się samo”. Patrzę na to zdjęcie z Walii i wrzucam je z całą nienawiścią do śmieciowego worka.

Książka z moim wyciętym imieniem. „Paula”. Dostałam od ciebie na Walentynki 2017. Nikt nigdy nie podarował mi takiego spersonalizowanego prezentu. Moje imię wyryte na kartach książki. Bajka. Stan euforii. Pamiętam te Walentynki. I czas zaraz po tym, jak dostałam tą książkę. Oburzony usiadłeś na sofie. Napisałeś do koleżanki o imieniu Molly: „ Miłość jest przereklamowana. Chodż na wspólne piwo. Napijemy się, aby zapomnieć”. Molly odpisała: „Kochanie chcę faceta, który o mnie będzie pamiętał, a nie chciał o mnie zapomnieć”. Zobaczyłam wiadomości wchodzące na twoja komórkę. Spałeś upojony piwem. Książka z napisem PAULA – kosz. Ale ten śmieciowy…. Nigdy więcej żadnych książek z grawerami… 

Listy od ciebie. Wyznania miłosne. Kolaż ze wspólnych zdjęć. Chwila wahania. Hmm. To zostawię. Wtedy byłeś kimś innym, kimś, w kim zakochałam się bez pamięci.  Napisałeś: „Nigdy nie jest za późno”. Ująłeś mnie tym. Dla mnie z tymi słowami przypłynęła nowa, dojrzała miłość. Mężczyzny z przeszłością z kobietą po przejściach….  W listach miłość, morze, a nawet jej ocean. Zostawiam. Nie da się całkowicie wymazać tych czterech lat z pamięci. Pewnie nawet nie chcę.  

 W aucie znajduję twoje trapery. Wyjmuję. Są obłocone. Strzepuję błoto uderzając jednym butem o drugi.  Przed oczami pojawia mi się nasz ostatni spacer nad rzekę. Lato, trawa mokra po deszczu, słońce oświetlające nasze twarze. Szliśmy w milczeniu trzymając się za ręce. W końcu usiedliśmy na mokrej od deszczu trawie. Rozmawialiśmy o przyszłości. O wyjeździe gdzieś do ciepłego miejsca jak Portugalia, otwarciu hoteliku i rozkoszowaniu się słońcem. Słońce to coś, co nas zawsze łączyło. Obydwoje kochaliśmy jego energotwórczą moc. Wtedy nie wiedzieliśmy, że siedzimy na tej trawie po raz ostatni razem. Że rzeczy, o których rozmawialiśmy nigdy nie zrobimy razem. Że być może kiedyś będziemy wygrzewać się w promieniach portugalskiego słońca, ale osobno. Słońce pozostanie być może naszym łącznikiem. Ciekawa jestem, czy wpatrując się w to słońce będę myślała o tobie. Czy w końcu odejdziesz w niebyt stając się wyłącznie jedną z szufladek w komodzie moich wspomnień? Ty. 

Muszę pożegnać się z twoim psem, który w międzyczasie stał się moim psem. Uwielbiam go: mięciutki, puszysty, delikatny olbrzym. Husky. Ciekawa jestem, czy on zatęskni za mną? Czy też będzie pamiętać nasze przytulania, wyczesywanie go i drapanie za uchem? Czy będzie pamiętać, jak wołałam do niego Shadow mając w dłoniach zawsze jakiś przysmak.?

 Dżizas, ile tych twoich rzeczy tutaj! Jeansy, koszulki, książki. Wszystkie rzeczy przemieszane z moimi. I jeszcze kosz z brudnymi rzeczami. Wyjmuję jedną koszulkę i wdycham jej zapach. Po raz ostatni chcę poczuć zapach twojego ciała. Czy będę go czuła zawsze jak te zapachy z dzieciństwa, które nigdy nie przemijają? Zamykam oczy i widzę twoje atletyczne ciało. Twoje silne ramiona tulące mnie i klatkę piersiową – najbardziej męską klatkę piersiową, jaką w życiu widziałam.  Będę tęsknić za tymi momentami….

 O, jeszcze bilety na koncert Metallica. Oddam ci je. Nie chcę ciebie tam spotkać. Pamiętam , jak bardzo się cieszyłam, kiedy je kupiłeś. Jak wszystko w życiu potrafi się zmienić. Radość w smutek…. Na pewno zaprosisz jedną z miliona koleżanek, jakie masz. Nie odczujesz braku mnie. Cały ty – znam cię. Powiesz jej, że bilety kupiłeś z myślą o niej. 

Nasza przeszłość zamknięta w kilku workach i to w dodatku śmieciowych. Jestem zła na ciebie, bo nie tak miało to wszystko wyglądać. Już nie jesteśmy razem. Nasz czas się skończył. Wierzę, że po coś spotkaliśmy się w życiu. Po coś los przeciął nasze ścieżki. Przecież nie dla tych kilku worków na śmieci….

Lubisz ten materiał? Podziel się nim ze znajomymi:

Podobne artykuły

Odwiedź nas na Facebooku